Omega-3 ve/veya D vitamini kullanımının atriyal fibrilasyon (AF) riski üzerine etkisini inceleyen VITAL-AF çalışması JAMA’da yayınlanmış olup bu çalışmaya bilinen kardiyovasküler hastalığı ve AF’si olmayan 25.119 kişi dahil edilmiştir.

Söz konusu çalışmada katılımcılar omega-3 yağ asitlerini içeren EPA-DHA kombinasyonu ve/veya D vitamini veya plasebo kullanmışlardır. Ortalama 5,3 yıllık tedavi ve takip süresi boyunca, birincil sonlanım noktası olan AF 900 katılımcıda meydana gelmiştir.

Omega-3 ile plasebonun karşılaştırıldığı grupta AF olay sıklığı omega-3 grubunda %3.7 plasebo grubunda %3.4 olarak saptanmıştır (HR 1.09; p=0.19). Benzer şekilde, D vitamini ile plasebonun karşılaştırıldığı grupta da anlamlı bir fark gözlenmemiştir.

Balık yağı üzerine önemli bir yazı kaleme alan JAMA editör yardımcısı Dr. Gregory Curfman balık yağının AF olay sıklığını artırabileceğine dair güçlü veriler olduğunu ileri sürmektedir. Keza STRENGTH çalışmasında, kardiyovasküler (KV) olayların azaltılması için günde 4 gram EPA / DHA balık yağı ile mısır yağı kullanımı karşılaştırılmıştır. KV olaylar her iki grupta benzer iken AF gelişme riski balık yağı kullanan grupta% 69 oranında artış göstermiştir.

REDUCE-IT çalışmasında, günde 4 gram icosapent etil (İE) adı verilen saflaştırılmış EPA ile mineral yağının KV olaylar üzerine etkisi incelenmiştir. İE’nin KV olay sıklığını %25 oranında azaltmasına rağmen mineral yağına göre AF riskini %35 artırdığı görülmüştür.

Yakın zamanda geçirilmiş MI öyküsü olan yaşlı hastalarda OMENI çalışması dizayn edilmiş, KV olayların azaltılması için günde 1.8 gram EPA / DHA kombinasyonu ile mısır yağı karşılaştırılmıştır. Majör olumsuz kardiyak olay(MACE) sıklığında önemli bir azalma saptanmazken AF insidansı %84 daha yüksek saptanmıştır (%7.2’ye karşı %4).

Daha önceki büyük randomize klinik çalışmalarda olduğu gibi VITAL AF çalışması ile plaseboya kıyasla balık yağı grubunda %9 artmış AF riski saptanmıştır. Ayrıca VITAL AF’de günde bir gramdan az balık yağı kullanıldığı göz önüne alındığında daha yüksek dozlarda AF riskinde daha fazla bir artış olması muhtemeldir. 50 yaş üzeri bireylerde omega-3 ve D vitamini, plasebo ile karşılaştırıldığında, 5 yıldan uzun takip süresi boyunca AF riskinde anlamlı bir fark ortaya konmamıştır. VITAL AF bulgularına göre AF’nin önlenmesi için her iki ajanın da kullanılması desteklenmemiştir.